‘Ik kreeg heel weinig uitgelegd, terwijl er wel van alles van me werd verwacht’

Eigenlijk ging het al meteen op de eerste stagedag mis. Marusia was de dag ervoor nog bij de zorginstelling langs geweest om kennis te maken met de groep kinderen waar ze als stagiair aan de slag zou gaan. Kinderen in de leeftijd van 11 tot 18 jaar, die om uiteenlopende redenen niet meer thuis konden wonen. Bijvoorbeeld vanwege agressief gedrag, autisme of een licht verstandelijke beperking.

Een pittige stage, realiseert ze zich. ‘Zeker in de ochtend is het in zo’n groep een stressvolle situatie. De begeleiders hebben daar hun handen aan vol. Geen handig moment om er ook nog een stagiair bij te hebben, dat snap ik ook wel. Maar ik werd daar wel de dupe van. Ik had geen idee wat ik moest doen. En degene die me zou begeleiden, was op vakantie. Dus nee, het was geen leuk begin.’

Giftige sfeer

Maar het werd nog erger. ‘Ik kreeg heel weinig uitgelegd, terwijl er wel van alles van me verwacht. Soms werd er tegen me geschreeuwd: ‘Waar ben je mee bezig, je weet niet wat je aan doen bent, wat doe je hier!’ De begeleiders hadden onderling ook conflicten, er werd veel geroddeld, ook over mij kwam ik achter. Het was een heel giftige sfeer om in te werken. Voor de kinderen waren de begeleiders trouwens echt wel goed hoor. Maar dat je goed voor kinderen kunt zorgen, maakt je nog een goede stagebegeleider. Dat heb ik helaas wel gemerkt.’

Marusia doet haar best, maar het valt niet mee. ‘Een van de begeleiders gaf aan dat ik meer initiatief moest nemen en zelf als begeleider op de groep mijn eigen draai mocht geven aan het werk en de omgang met de kinderen. Maar als ik dat dan een keer deed, kreeg ik van een andere begeleider weer kritiek: ‘wie ben jij dat je dat mag beslissen?’

‘Ik wilde ermee stoppen’

Na een paar maanden stage krijgt ze last van stress en ernstige eczeemklachten. Ze moet de stage tijdelijk onderbreken voor behandelingen in het ziekenhuis en om weer tot rust te komen. In overleg gaat ze daarna wat minder uren stage lopen, van 27 naar ongeveer 15 uur per week. ‘Vanwege mijn eczeem mocht ik bepaalde taken niet doen, bijvoorbeeld wassen draaien. Daar kreeg ik dan weer geïrriteerde opmerkingen over. Dus dan ging ik dat toch maar weer doen, terwijl het voor mijn huid niet goed was.’

Er volgt een stevig gesprek, ook met een begeleider van school erbij. ‘Ik kreeg te horen dat ik geen initiatief nam en dat ze problemen hadden met mijn houding. Ze wisten niet of ze wel met mij door wilden. Ik heb natuurlijk ook gezegd hoe het voor mij was, dat ik tegen heel veel dingen aanliep, ook in de begeleiding. Op dat moment wilde ik er echt mee stoppen. Maar op advies van school heb ik toch doorgezet en de stage afgemaakt. Een van de begeleiders heeft later nog wel haar excuus aangeboden voor hoe het allemaal is gelopen, dat vond ik wel weer mooi.’

Afhankelijke positie

Ze loopt in totaal 9 maanden stage bij de zorginstelling. ‘Het is een zware tijd geweest, ik voelde me vaak aan mijn lot overgelaten. Maar er zijn ook echt wel goeie momenten geweest hoor. Er waren collega’s bij waar ik het goed mee kon vinden, we hebben ook met elkaar gelachen. Helaas werden de goeie momenten overschaduwd door de slechte. De hoge werkdruk en de slechte sfeer tussen collega’s hebben vast ook een rol gespeeld. Ik heb het achteraf echt jammer gevonden dat er niet sneller door iemand is ingegrepen. Als ik in het begin goed was ingewerkt en een betere begeleiding had gekregen, had het allemaal niet zo verkeerd hoeven uit te pakken. Helaas hoor ik om me heen meer van die horror-verhalen. Het vervelende is: je zit als stagiair in een afhankelijke positie, je wilt geen onvoldoende krijgen voor je stage. Want dan loop je meteen studievertraging op.’

Volgens Marusia zou er een veel betere controle moeten komen op stageplekken, zodat ze ook doen wat ze moeten doen en afspraken nakomen. Ook de school kan volgens haar meer doen om erop toe te zien dat stagiairs een goede begeleiding krijgen en dat er geen misbruik van hen wordt gemaakt. ‘Een stagecontract, waarin vooraf alles is vastgelegd, zou ik een heel goed idee vinden. Dan weet je op welke afspraken je als stagiair kunt terugvallen.’

Stagevergoeding

En dan nog de stagevergoeding. Die was helaas ook niet zo best: 136 euro per maand. ‘In het begin had ik nog een bijbaantje in een restaurant. Maar dat heb ik al snel moeten opgeven, het werd veel te druk. Gelukkig kreeg ik een aanvullende beurs en kon ik geregeld bij mijn moeder eten, anders was ik echt niet rondgekomen.’

Met haar verhaal hoopt Marusia eraan bij te dragen dat er meer aandacht komt voor de positie van stagiairs. ‘Ik hoop dat zij beter worden gehoord en dat ze niet zoiets hoeven mee te maken. Voor mij is het zo’n nare ervaring geweest, dat ik voor een andere studie heb gekozen. Ik heb de stage afgemaakt en mijn mbo-diploma maatschappelijke zorg gehaald, maar ben daarna begonnen aan een hbo-opleiding communicatie.’