Het begon zo’n vier jaar geleden, vertelt Marleen*. De Brabantse friettent werd toen omgebouwd naar een luxe cafetaria, onderdeel van een landelijke formule. ‘Toen zijn ook die camera’s gekomen. Er is ons als medewerkers niks gevraagd, ze hingen er gewoon opeens.’
Marleen (51) werkt er parttime, met heel veel plezier overigens. ‘Ik vind het echt hartstikke leuk werk. Het liefst sta ik in de keuken, lekkere gerechten klaar te maken voor de gasten. Maar ik help daarnaast ook met allerlei andere bezigheden.’
In de smiezen
Maar die camera’s, die zitten haar totaal niet lekker. Ze merkt dat de cafetaria-eigenaar, die zelf niet zo vaak meer aanwezig is, vanuit huis geregeld zit te kijken hoe het er op de zaak aan toegaat. ‘Ik weet dat-ie er continu op zit te loeren. Dat merkten we bijvoorbeeld door telefoontjes of appjes die we kregen. Als het niet zo druk was, stuurde hij een berichtje dat er wel iemand naar huis kon. Dat had hij natuurlijk op die camera gezien. Dan voel je je wel bekeken hoor.’
De cafetariabaas houdt vanuit huis ook zijn gasten in de smiezen. ‘Hij is er nog een soort van trots op ook. ‘Ik kan precies zien wat ze op hun bord hebben liggen!’, roept hij dan. En dat zegt hij dan later ook rustig tegen klanten. Heel dom natuurlijk. Dat wil je als klant toch helemaal niet horen?’
‘Wat ben je aan het doen!?’
Helemaal bont maakt hij het, als Marleen op een dag alleen in de zaak aan het werk is. ‘Ik was bezig met de menukaarten. Er waren op dat moment geen klanten en het was mooi weer, dus ik dacht: ik neem de boel mee naar buiten en ga dat werkje lekker in het zonnetje zitten doen. Krijg ik opeens een telefoontje: ‘Wat ben je nou aan het doen, dat doe je toch niet buiten!?’ Zo, ik was pissig! ‘Zit je weer op die camera’s te loeren?’, heb ik boos geroepen. Ik heb alles laten staan en ben naar huis gegaan. Doe effe normaal zeg. Toen heeft-ie twee weken niks tegen me gezegd.’
