In de krant
Een week na Franks uitvaart was ik terug op mijn werk. Dat wilde ik zelf zo. Mijn idee was: hoe langer je wegblijft, hoe moeilijker klanten het vinden met je om te gaan. Ze wisten trouwens allemaal van Franks ongeluk, want het had in de krant gestaan.
Beter iets dan niets zeggen
Sommige collega’s kwamen naar me toe om te praten over Franks overlijden. Andere deden dat niet. Dat neem ik ze niet kwalijk, want het is ook heel lastig. Mensen denken al snel: je kunt beter niks zeggen dan stomme dingen. Maar dat is niet waar. Je kunt juist beter iets onhandigs zeggen dan helemaal niks, want dan toon je tenminste belangstelling.
Eerder naar huis
Mijn leidinggevende zei alleen: ‘Als ik iets voor je kan doen, moet je het maar zeggen.’ Ik heb toen zelf voorgesteld dat ik eerder naar huis zou gaan als werken niet lukte.
Mijn spanningsboog was korter dan normaal. Het lukte mij niet om tot vijf uur ’s middags geconcentreerd te blijven. Mijn hoofd leek af en toe uit elkaar te barsten. Dan móést ik weg. Soms ging ik tien minuten eerder naar huis, soms een paar uur.
Verlofdeling
Zo heb ik behoorlijk wat uren vrij moeten nemen. Toen ik mijn werkgever vroeg voor wiens rekening die uren zouden komen, wist hij dat niet zo goed. Ik heb toen maar aangeboden ze te delen. Daar ging hij mee akkoord. Ik had me ook ziek kunnen melden. Dat was voor mij veel gunstiger geweest. Maar dat heb ik niet gedaan want ik wás niet ziek.
Verwerken is ook werken
In de twee volgende jaren heb ik de vrijgenomen uren verrekend met mijn verlofdagen. Daardoor heb ik weinig tijd gehad voor mijzelf en mijn gezin. Dat was zwaar.
Mijn huisarts heeft later gezegd: ‘Verwerken is ook werken.’ Hij bedoelde: als je uren vrij neemt omdat je een verlies moet verwerken, ben je dus niet aan het ontspannen.
Geen belangstelling
Mijn werkgever informeerde nooit naar me. Op een gegeven moment heb ik zelf gevraagd: ‘Wil je weten hoe het met me gaat?’ Oh ja, dat wilde hij wel. Ik had gehoopt dat hij daarna uit zichzelf belangstelling zou tonen, maar dat is niet gebeurd.
Wekelijks om de tafel
Na een verlies hebben mensen twee dingen van hun werkgever nodig: wat extra vrije tijd en medeleven. Een verlofregeling voor mensen die rouwen, lijkt me dan ook een goed idee. Verder kan de leidinggevende bijvoorbeeld elke week even met de werknemer om de tafel gaan zitten om te vragen hoe het gaat en of er nog wensen zijn. Mijn werkgever heeft dat niet gedaan. Ik heb me niet gehoord gevoeld. Dat is erg jammer, want verder heb ik altijd met veel plezier bij dit bedrijf gewerkt.’
*) Om privacyredenen is Martin niet degene die is afgebeeld op de foto.
