Weer aan de slag
‘Een maand na het overlijden van mijn vrouw ben ik weer aan het werk gegaan. Mijn beide werkgevers hebben er nooit op aangedrongen dat ik weer zou beginnen. Sterker nog: de vliegschool vroeg of ik niet nog wat langer thuis wilde blijven. Was het niet te vroeg om weer te beginnen? Maar ik wist het zeker; ik had behoefte aan afleiding. In die zin was het therapeutisch om weer aan de slag te gaan.’
Wettelijke regeling?
‘Mijn beide werkgevers hebben mij dus zelf laten bepalen wanneer ik het werk weer wilde oppakken. Daar heb ik geluk mee gehad. Maar ik besef ook dat dat hun veel geld heeft gekost, en nog meer had kunnen kosten. Daarom weet ik niet goed of er een wettelijke regeling voor rouwverlof voor werknemers zou moeten komen. In eerste instantie ben ik geneigd ‘ja’ te zeggen. Anderzijds kan zo’n regeling voor kleine bedrijven heel kostbaar zijn. Ik zou er in elk geval begrip voor hebben als zo’n rouwverlof niet al te lang duurt.’
Een uur gepraat
‘De eerste dag dat ik weer op het werk was, ben ik bij beide bedrijven geweldig opgevangen! De directeur en een collega hebben wel een uur met me gepraat. Ze hadden geen draaiboek of protocol maar wel veel empathie. Ik kon mijn verhaal volledig kwijt. Dat vond ik bijzonder, want ik was op dat moment nog zeer emotioneel. Het is nogal wat voor werkgevers en collega’s om daarmee om te gaan.’
Zelf om gesprek vragen
‘Als een werkgever niet het initiatief neemt tot zo’n gesprek, zou ik daar als werknemer zelf om vragen. Het is belangrijk dat je kunt vertellen wat je is overkomen en wat dat met je doet. Zo kun je begrip kweken voor het feit dat het soms even niet lukt je werk te doen. Zelf ben ik een paar keer eerder weggegaan van mijn werk. Of een dag niet gekomen. Maar omdat ik bij beide bedrijven maar één dag per week werk, kon ik dat later in de week inhalen. Dat was gelukkig nooit een probleem.’
‘Hoe gaat het nu?’
‘Ik merkte wel dat nogal wat collega’s van de werkvloer het lastig vonden met mijn situatie om te gaan. Zij durfden niet goed te vragen hoe het met me ging.
De leidinggevenden informeerden daar wél regelmatig naar. Ze lieten het dan aan mij om wel of niet over mijn verdriet te praten. Dat heb ik na dat eerste gesprek overigens nog maar zelden gedaan; mijn leidinggevenden waren op de hoogte en hebben laten merken dat ze met me meeleefden. Het was goed zo.’
Zinloos
‘Een tijdje heb ik het gevoel gehad dat alles wat ik deed nogal zinloos was: mijn kinderen waren het huis uit, mijn vrouw was overleden. En werken? Dat deed ik alleen nog maar voor brood op de plank.’
Een kleinzoon!
‘Tot er iets bijzonders gebeurde: een paar maanden na het overlijden van mijn vrouw werd mijn dochter zwanger. Zij heeft lang geprobeerd in verwachting te raken. Mijn vrouw heeft erg met haar meegeleefd toen dat steeds niet lukte.
Mijn eerste kleinzoon Lévi is precies een jaar na haar overlijden geboren. Vier weken te vroeg, maar het gaat goed met hem. Het is pijnlijk dat mijn vrouw dit niet meer heeft mogen meemaken. Anderzijds heeft de geboorte van Lévi weer zin aan mijn leven gegeven.’
