Interview Belinda Inhulsen

Belinda werkt al jaren als personal assistent. Een baan waar vaak de druk op de ketel staat. ‘Je zorgt ervoor dat de managers en leidinggevenden van kleine en middelgrote organisaties goed de dag door komen, en dat vraagt wat van je als professional.’ Die druk kon ze normaliter prima aan, maar met de toegenomen druk vanuit het thuisfront was het niet mogelijk om die taak voor 32 uur per week te blijven vervullen.

Als sinds 2001 zorgt ze als mantelzorger voor haar moeder. Eerst in een thuiszorg-setting, maar sinds kort zit haar moeder in een verzorgingshuis. De afgelopen drie jaar is die zorgtaak complexer geworden. Haar moeder kreeg een TIA, en kan daardoor veel minder dan voorheen. Omdat de zorgbehoefte van haar moeder steeds meer werd, zit Belinda op dit moment deels in de bijstand. Dat heeft ook financieel grote gevolgen gehad: ‘Gelukkig heb ik niet zo heel veel nodig, maar het zet je wel aan het denken,’ vertelt ze.

Sinds haar moeder in het verzorgingshuis zit, is er minder aandacht nodig dan toen ze nog thuis woonde. De nasleep van die verhuizing is echter geen oase van rust: ‘Er blijft veel te doen, haar huis moet worden verkocht, allerlei contracten en administratie moet worden afgehandeld… dat alleen kost soms al acht uur per dag.’

Kansen laten varen

Belinda heeft door haar keuze om minder te werken om voor haar moeder te zorgen een aantal mooie kansen aan zich voorbij moeten laten gaan. Zo had ze aan de slag gekund bij het Rijksmuseum en de gemeente Haarlem. Die kansen liet ze schieten: ‘Dat moest, omdat de zorg zeker op dat moment zó belastend. werd. Ik heb er best moeite mee gehad dat ik die keuze zo moest maken, maar je kiest in zo’n geval voor je moeder.’

Van het besluit heeft ze geen spijt, maar ze had het graag anders gezien: ‘Het was een keuze die ik voor mijn gevoel moest maken. Ik kon zelf niet goed in balans blijven, met de zorg van mijn moeder én een knetterdrukke baan… dat was te veel.’ Belinda zorgt er zowel op werk als privé graag voor dat zaken op rolletjes lopen. Een goede eigenschap voor het werk dat ze doet, maar het zorgt er ook voor dat de zorg voor haar moeder veel van haar tijd en inzet vraagt: ‘met name toen mijn moeder nog thuis woonde, je moet vrij constant een vinger aan de pols houden om te zorgen dat alles goed gaat.’

Opnieuw de arbeidsmarkt op

In de tussentijd is Belinda weer aan het solliciteren omdat de tijdelijke uitzendbaan binnenkort stopt. Daarbij is de balans tussen werk en privé heel belangrijk voor haar. ‘Ik wil werken, maar in een rol waarbij ik niet de hele week aan het stuiteren ben. Het moet te combineren zijn met mijn mantelzorgtaken.’ Een 40-urige werkweek is juist daarom snel te veel – maar in haar werkveld is parttime werk toch lastig om te vinden.

Toch is dit wat ze nodig heeft: ‘Voor nu ben ik op zoek naar 24 uur per week, 32 uur is wel het maximale. Op termijn wil ik dat wel weer, maar zolang mijn moeder nog zorg nodig heeft kan dat even niet.’ Terug naar fulltime werk ziet ze niet meer zitten: ‘dan is de balans helemaal verkeerd. Er is niets mis met veertig uur werken, werken is fijn, maar het is niet de basis van je hele zijn. Je kunt ook van andere dingen energie krijgen, of dat nou vrijwilligerswerk is of gewoon tijd voor jezelf. Anders gaat het leven aan je voorbij.’

Een klus te klaren

De zorg voor haar moeder doet Belinda met veel geduld en liefde, maar ze gunt haar moeder een waardig einde: ‘Mijn moeder is er ook wel klaar mee, die heeft genoeg Pasens en Kersten meegemaakt, en we geloven erin dat er ook meer is na het einde, dus dat ze zal worden opgevangen als het moment eenmaal daar is. Maar tot die tijd hebben we deze klus nog te klaren, zeg ik altijd tegen haar.’ Toch is het allesbehalve makkelijk: ‘het is natuurlijk diep treurig dat iemand die een paar jaar geleden nog alles zelfstandig kon nu bijna alles voor zich moet laten doen. Dat vind ze zelf ook vreselijk.’