Deel jouw ervaring over on(der)wijs meesterschap

Iedereen kent wel het verhaal van de docent die vele jaren later een berichtje ontvangt van een oud-leerling, waarin staat hoe belangrijk hij of zij is geweest in zijn of haar leven. CNV is op zoek naar verhalen over deze inspirerende ontmoetingen of bijzondere ervaringen in het onderwijs.

Stuur ook je verhaal in!

Heb je ook een mooi of bijzonder verhaal om te delen? Dan kun je het per e-mail sturen naar verhalen@cnv.nl. Wij plaatsen het verhaal dan op onze website. Wil je liever anoniem blijven? Dan is dat ook mogelijk. Samen creëren we een opwaartse spiraal waaruit de waardering en meerwaarde van het vak blijkt. Benieuwd naar andere verhalen voor inspiratie? Scrol dan naar beneden en laat je inspireren. Jouw rol en stem is belangrijk!

'Van dit gesprek heb ik veel geleerd'

Door Bart Audenaerd, leraar basisschool, bestuurslid Sectorgroep Primair Onderwijs

‘Ik moet denken aan iets wat ik ongeveer 15 jaar geleden heb meegemaakt heb. In de laatste week van de zomervakantie, op het moment dat ik met de voorbereidingen bezig was voor het nieuwe schooljaar werd ik gebeld door een moeder van wie ik de dochter een week later in de klas zou hebben. Zij vertelde me dat haar man de dag ervoor als gevolg van een verkeersongeval was overleden. Die week ben ik bij ze op bezoek geweest om te praten en te bespreken hoe ze het schooljaar wilde beginnen. We spraken af dat ik het de groep zou vertellen.'

'Die dag vergeet ik nooit meer. Waar je normaal gezien feestelijk begint, "we hebben er zin in", was iedereen verdrietig. Maar wat er dan gebeurt in zo'n groep kinderen is ook weer heel mooi en warm. Hoe ze dit dan oppakken en welke mooie dingen ze doen.'

'Toen deze leerling zelf weer op school kwam heb ik meerdere gesprekjes met haar gehad en één gesprek zal me altijd bijblijven en daar heb ik heel veel van geleerd. Ze was verdrietig, waarop ik zei: 'Ik begrijp hoe je je voelt.' Hierop werd ze heel erg boos op me. 'Jij begrijpt helemaal niet hoe ik me voel, jij hebt je vader nog!' Ik kon haar alleen maar gelijk geven en sindsdien gebruik ik dat zinnetje vrijwel niet meer, alleen als ik echt begrijp hoe iemand zich voelt. Dit voorbeeld geeft aan dat wij als leerkrachten ook echt dingen kunnen leren van kinderen.’

'De oud-student werd gezien'

Door Luuk Joosten, docent VO, voorzitter Stuurgroep Groen Onderwijs

‘Ik ben als jonge docent (23 jaar) gestart in het mbo voor het vak veehouderij. Ik zie elk jaar weer opnieuw een groep nieuwe studenten, die het vak van melkveehouder willen leren. Zij zijn vaak ook thuis actief in de sector en beoogd bedrijfsopvolger. Het is een opleiding van drie jaar waarbij je een band opbouwt met de studenten. Je komt ze niet alleen op school en in de klas tegen, maar ook op stage. Ze groeien van kind naar jongvolwassene. Dan zijn ze een aantal jaren uit beeld tot het moment dat er een student op school aangeeft stage te willen lopen bij bedrijf X. En ja, dat is nu overgenomen door... die student van 15 jaar geleden! Ik ging er op stagebezoek.'

'Natuurlijk was er volop aandacht voor de student, maar bij de koffie óók voor de schoolperiode van de stagebieder, de oud-student. Mooie verhalen en anekdotes gingen over tafel. Ik maakte eruit op dat de oud-student het goed heeft gehad op school. Hij werd gezien, heeft veel geleerd, gelachen, we zijn samen op studiereis geweest, enz. Weer tien jaar later op de gang in school. "Hey, meneer! U krijgt de groeten van mijn vader." Je raadt het al, de oud-student. De tijd vliegt, maar ik ben het nog niet vergeten.’

'Nieuwe leraren startbekwaam maken'

Door Marieke van den Bosch, docent VO, bestuurslid Sectorgroep Voortgezet Onderwijs

‘Zelf ben ik (ja, heel fout!) al als student klassieke talen begonnen met lesgeven. Dat betekent dat ik al een ruim een jaar lesgaf, toen ik aan de lerarenopleiding begon. Ik merkte dat ik andere punten oppikte uit de colleges; veel medestudenten waren op dat moment vooral bezig met orde en overleven voor de klas. Sindsdien heb ik eigenlijk een droom. Zeker de eerstegraads opleiding, maar ook de zij-instromers die nu voor onderwijs kiezen, hebben een tamelijk korte opleiding voor een complex beroep. Hoe mooi zou het zijn als we ze dat eerste jaar startbekwaam maken. Lekker les gaan geven en aan de slag als duo-mentor en in de praktijk wellicht tegen allerlei zaken aanlopen, waar ze meer over willen leren. En dat we ze dan na zo'n vijf jaar weer tijd en ruimte bieden om een jaar een volgend stuk lerarenopleiding te volgen, waarna ze met deze stevige verdieping op school aan de slag gaan.'

'En daarnaast zouden leraren elkaar bovenschools kunnen steunen en helpen groeien. Zo hebben wij in Den Haag een groep docenten van verschillende scholen waarmee we samen toetsen maken, materialen uitwisselen en enkele malen per jaar bijeenkomen op een school. We kunnen dan sparren over een casus of actualiteiten, of we nodigen een deskundige uit. Dit is zo ontzettend waardevol en tegelijkertijd vaak zo ontzettend lastig te organiseren (je wilt geen lesuitval, maar terecht letten docenten tegenwoordig ook op de werk-privébalans). Als je dit samenkomen zou kunnen borgen, is dat een van de meest waardevolle momenten van inspiratie en groei.’

'Je was een steun en toeverlaat'

Door Luc van Dijk-Wijmenga, docent hbo, voorzitter Sectorgroep Hoger Onderwijs

'Het zien van elkaar en aandacht geven, dat is het mooie van het docent zijn in het hbo. Natuurlijk draait het om het bieden van goede begeleiding aan studenten en het bijdragen aan vakinhoudelijke kennis. Maar na meer dan tien jaar ervaring in het hoger onderwijs besef ik dat het meest waardevolle aspect toch wel het zien en lezen van de student is. Hier ligt de ware meerwaarde van jou als professional. Het geeft ook de meeste voldoening.'

'Wat me altijd bijblijft, zijn de mooie gesprekken na de diploma-uitreikingen. Niet alleen met de studenten zelf, maar ook met hun ouders, vrienden en soms zelfs grootouders. Daarin leer je meer over de achtergronden van de student en hoe ze hun tijd op de hogeschool hebben ervaren.'

'Elk jaar zijn er studenten met verschillende uitdagingen, soms groot, soms klein. Wat voor problemen ze ook tegenkomen, als docent blijf je betrokken. Zo herinner ik me een student die door persoonlijke omstandigheden een jaar langer over de studie deed. Hoewel dit niet altijd formeel vastgelegd is in urenplaten, houd je als docent toch contact. Een paar keer hebben we bijvoorbeeld afgesproken voor een kop koffie en ook telefonisch hielden we contact. Dit kost niet veel tijd, maar het houdt me wel goed op de hoogte van de situatie van de student.'

'Later hoorde ik van de ouder van deze student: “Je hebt X echt door deze moeilijke tijd heen geholpen, je was een steun en toeverlaat." Dit raakte me diep, vooral het gebaar van dankbaarheid in de vorm van een lieve kaart. Het bevestigt dat kleine gebaren en aandacht van onschatbare waarde zijn. Het gezegde "alles wat aandacht krijgt, groeit", geldt zeker in het hoger onderwijs. Het is eigenlijk een mooie Bijbelse gedachte: behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden. Een beetje uitkijken naar en zorgen voor elkaar. Daarin maak je het verschil voor de student.’