Leerkracht Judith (52) kan na de onverwachte dood van haar oudste broer ‘gewoon’ doorwerken. Dat lukt haar ruim anderhalf jaar later niet als ook broer Arjen (50) overlijdt. ‘Ik ben nu veel kwetsbaarder. Ik moet maatregelen nemen om tijd te maken om dit te verwerken.’
Interview Judith van Ommen
Ik kan niet doen wat ik een jaar eerder deed: sterk zijn en doorgaan. De rek is eruit.
Judith van Ommen
‘De helft van ons gezin was opeens weg’
‘Toen mijn eerste broer Wilhelm in 2021 totaal onverwacht overleed waren we intens verdrietig, maar toch sterk. Hij was alleenstaand, er moest veel worden geregeld. Met elkaar konden we er zijn voor onze ouders. Ruim anderhalf jaar later, bij de dood van mijn tweede broer Arjen, was de situatie heel anders. Van ons gezin van vier kinderen was opeens de helft weg. Mijn zusje en ik konden dat niet geloven. We voelden ons verslagen en diep verdrietig.’
Een hechtere band na het eerste verlies
Dat ze deze tweede rouwronde heel anders gaat beleven, weet Judith meteen. ‘De band met Arjen was hechter geworden na de dood van onze oudste broer. Tijdens zijn ziekte kwamen we nog veel dichter bij elkaar. Bovendien waren we nog gekneusd van de eerste slag. Dit verdriet stapelde zich bovenop het nog niet verwerkte gemis van Wilhelm.’
Minder werken in het nieuwe schooljaar
Judith zit niet voor zich hoe ze haar werk de komende tijd kan blijven doen. Na de dood van haar oudste broer heeft ze zich na een week rouwverlof precies 1 dag ziekgemeld. Verder stond ze gewoon voor de klas. ‘Dat kunstje kon ik niet nog eens doen. Daarvoor was ik te kwetsbaar, te gebroken.’ Ze wil in het nieuwe schooljaar terug van 4 dagen naar 2 dagen werken. Voor ten minste een jaar.
Voor jezelf kiezen
Judith: ‘Ik ben altijd iemand die in de laatste plaats aan zichzelf denkt. Maar ik wist: wat ik nu meemaak is zo heftig, ik móet maatregelen nemen om dit te kunnen verwerken. De constante werkdruk van het onderwijs kan ik nu niet hanteren. Ik ging nadenken: wat is nu werkelijk belangrijk? Dat zijn mijn familie, mijn gezin en mijn vrienden. Daarin wil ik investeren.’
Een zuinig leven
Judith en haar werkgever komen overeen dat ze gedurende een jaar 2 dagen als ondersteuner gaat werken. Financieel kan ze het bolwerken. ‘Ik ben kostwinner en we leven zuinig. Ik heb niet veel nodig.’
Zin in de tweedaagse werkweek
Inmiddels is het nieuwe schooljaar begonnen. Judiths tweede broer is vlak voor de zomervakantie overleden. ‘De hele zomer kwam er weinig uit mijn handen. Ik had na de zomervakantie wel weer zin om te beginnen met mijn nieuwe, tweedaagse werkweek. En het pakt goed uit. Werken geeft afleiding en ik heb een heel fijn team. De keuze voor ondersteunend werk is ook goed geweest, een eigen groep draaien zou me nog niet lukken. Daarvoor ben ik nog te kwetsbaar.’
Nog vaak moe
‘Mijn niet-werkdagen vullen zich vanzelf. Met sporten, afspreken met vriendinnen, lezen, haken, mijn kinderen, mijn ouders. Ik ben nog vaak moe. En verdrietig. Daar hoeft niemand wat mee, het is gewoon zo. Laat mij dan maar even. Het is fijn dat hier nu tijd en ruimte voor is.’
Dankbaar voor de andere werkinrichting
De ene verlieservaring is de andere niet, weet Judith nu. Verdriet kan zich stapelen. Dat ze na de dood van Wilhelm ‘gewoon’ kon doorwerken, betekent niet dat zij dat ruim anderhalf jaar later opnieuw kan. ‘Dit tweede verlies vraagt iets heel anders van mij dan het eerste. Ik ben dankbaar dat ik mijn werk anders heb kunnen inrichten. Geen idee voor hoelang. Dat zien we wel.’
