Interview Roeline Valk

In 2011 verliest Roeline door een reeks medische missers opeens haar moeder. Tegelijk moet ze op het werk juist een tandje bijzetten vanwege een reorganisatie. Geen probleem, vindt haar leidinggevende. Hij vindt dat na een week of wat de rouwverwerking klaar is.

‘Mijn moeder was gezond toen ze met een gecompliceerde beenbreuk in het ziekenhuis belandde. Vervolgens ging alles mis wat er maar mis kon gaan. Ze kreeg een delirium, een verkeerde dosis slaapmedicatie en informatie werd niet doorgegeven. Twee maanden later overleed ze in het ziekenhuis. Ik heb die twee maanden gewoon doorgewerkt. We gingen net een reorganisatie in; ik was bang dat een tandje lager me mijn baan zou kosten.’

Overplaatsing

‘In de dagen rond mijn moeders dood kreeg ik op mijn werk een slechtnieuwsgesprek. Mijn standplaats en werkzaamheden werden gewijzigd. Ik werd overgeplaatst van Rotterdam naar Utrecht terwijl ik in de omgeving van Rotterdam woon.’

Medische missers

‘Na de begrafenis ben ik op maandag weer begonnen. ‘Goed joh’, zeiden collega’s, en gingen over tot de orde van de dag. Mijn leidinggevende zei dat ik aan mezelf moest denken en stapelde vervolgens veel werk op mijn bureau. Een week later had niemand het er meer over, vroeg niemand meer hoe het me ging. Terwijl het voor mij toen pas begon: huis leeghalen, klacht bij het ziekenhuis indienen vanwege de medische missers… Ondertussen moest ik me voorbereiden op de nieuwe standplaats. Aan het gemis kwam ik niet eens toe. Mijn hele leven stond op z’n kop.’

Overspannen

‘Achteraf weet ik niet meer hoe ik het in die tijd allemaal heb gedaan. Maar het moest gewoon. Wel kwam ik in de jaren erna twee keer thuis te zitten. Een keer met een burn-out en een keer overspannen. De tweede keer, in 2016, had ik een begripvolle leidinggevende die me ruimte gaf. Ik kreeg gesprekken en mocht heel rustig re-integreren. Pas toen kwam ik toe aan mezelf, aan mijn eigen verdriet. Zes maanden later was ik weer volledig teruggekeerd. Ik voelde me een stuk beter.’

Afreageren

‘Door het onbegrip in mijn omgeving en het maar doorgaan en doorgaan heb ik een paar rottige jaren achter de rug. Ik reageerde me af op collega’s. Zo verweet ik een collega dat hij wel in Rotterdam op zijn eigen standplaats mocht blijven. Daar kon hij natuurlijk niets aan doen maar ik dacht toen niet redelijk. Jaren later hebben we het uitgepraat. Toen ik uitlegde wat ik allemaal op mijn bordje had in die tijd, begreep hij het beter.’

Tranen

Die rottige jaren hadden niet zo rottig hoeven zijn als mijn leidinggevende en mijn collega’s me na mijn moeders plotselinge dood wat ruimte hadden gegeven om te rouwen. Als ik niet precies in die tijd van standplaats had hoeven veranderen. Als iemand interesse had getoond en me af en toe had gevraagd hoe het ging. Na de gesprekken die ik in 2016 heb gevoerd, ging het beter. Ik leerde thuis en op mijn werk beter te leven met wat er allemaal was gebeurd met mijn moeder. Nog steeds heb ik af en toe last van wat er is gebeurd, vooral van de moeilijke tijd na haar dood. Maar het beheerst niet meer mijn leven. Ik kan ermee omgaan.’

*) Om privacyredenen is Roeline niet degene die is afgebeeld op de foto. Ook is haar voornaam veranderd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.