‘Ik werk meestal vijf dagen per week. Vaak lukt het om bij klanten of fabrieken te staan, maar wanneer ik onderweg ben, begint anderhalf uur van tevoren de zoektocht naar een plek al. Je probeert op tijd stil te staan, binnen je uren en op een veilige plek. Maar dat wordt steeds moeilijker, vaak zelfs onmogelijk. Industrieterreinen vallen af, daar mag je niet meer staan. En bij tankstations verdwijnen vrachtwagenplekken om ruimte te maken voor personenauto’s. In feite worden de professionals op de weg aan de kant gezet. De omgekeerde wereld!’
Doorrijden is ook een risico
‘Wat het met je doet? Je schiet in de stress. Je ziet op de borden dat de volgende rustplek pas over 20 kilometer komt, terwijl je voelt dat je aan je limiet zit. En dan zie je de vluchtstrook: vol. Soms over een afstand van wel een kilometer. Maar ik ga daar mijn rust niet nemen, ik weiger dat. Dan maar het risico op een boete omdat ik over mijn rijtijd ga. Maar dat is óók een risico voor de verkeersveiligheid — niet alleen voor mij, maar ook voor anderen op de weg.’
Onveiligheid troef
‘Soms voel je je ronduit onveilig. Ik heb meegemaakt dat er bij Calais mensen in mijn trailer kropen. ’s Nachts hoorde ik gerommel: bleken er twee migranten in te zitten. Dan sta je daar — midden in de nacht — en weet je niet of er nog familie of vrienden uit de bosjes zullen komen. Gelukkig liep het goed af, maar dat soort situaties wil je nooit meemaken.’
Beveiligers geven een gevoel van rust
‘Wat moet er gebeuren? Kort en goed: er moeten parkeerplaatsen bijkomen, vooral langs drukke routes. Rijkswaterstaat weet precies waar het druk is. Zorg dat er daar per aantal vrachtbewegingen een evenredig aantal plekken komt. En goede plekken: met sanitair, eetgelegenheid, verlichting en beveiliging. Laat er beveiligers rondlopen, net als in België. Ook al ben ik niet bang aangelegd, het geeft toch een gevoel van rust.’
Het valt of staat met voorzieningen
‘Kijk ook naar grote bedrijven met veel transportbewegingen. Verplicht hen om op hun terrein ruimte te maken voor vrachtwagens. Je kunt niet verwachten dat je 24/7 bevoorraad wordt, terwijl chauffeurs nergens terecht kunnen. Alles valt of staat met voorzieningen. Want hoe onaantrekkelijker je het werk maakt, hoe minder mensen dit op zichzelf mooie vak nog willen doen. En dan hebben we pas écht een probleem!’
