Psalm van David

Nu alle subsidies zo’n beetje gestopt zijn, hebben we volgend jaar beduidend minder te besteden. Dat betekent minder ondersteunend personeel en geen tijdelijke uitbreidingen. Het brengt ingewikkelde gesprekken met zich mee en terechte teleurstellingen. Ook wacht mij een gesprek over gebrekkige huisvesting. Ik begrijp de zorgen en tegelijkertijd is er op dit dossier weinig hoopvol nieuws. Vanuit de gemeente zijn er gewoonweg geen middelen om ons inmiddels gedateerde gebouw bij de tijd te brengen, te verduurzamen en beter te ventileren. Leerlingen en medewerkers zijn daar de dupe van. Ik weet werkelijk niet hoe ik er iets aan veranderen kan. Nu het kabinet is gevallen, moeten we opnieuw afwachten of er meer geïnvesteerd gaat worden in het onderwijs. De harde toon aan de talkshow-tafels met de focus op de korte termijn, het zwartepieten en zoeken naar zondebokken, stemmen me eerder somber dan hoopvol. 

“Goedemorgen burgemeester”, klinkt het dan ineens in de gang. Een blonde jongen in een overall kijkt me aan. “Eh… ik bedoel natuurlijk directeur.” Ik kijk in een paar blauwe ogen, begin te lachen en krijg een boks. “Goed dat je weet wie ik ben… en wie ben jij?”

“Ik ben David, mevrouw.” We maken een praatje over zijn opleiding en schoolcarrière tot nu toe. Hij heeft het prima naar zijn zin, maar vindt het allemaal wel veel zitten op een stoel, zoveel lessen op een dag. Na de zomer nog één jaar om examen te doen. “Dan ben ik er klaar mee.”
“Maar je gaat toch wel een vervolgopleiding doen”, vraag ik een beetje bezorgd.
“Jawel… maar ik ga naar het leger. Dat is echt anders dan school gelukkig.” Het leger. Ik kijk nog eens naar deze jonge jongen in zijn overall. Het leger in. In deze roerige tijden…

“Dat is een hele verantwoordelijkheid.”
“Ja mevrouw, ik wil aan de slag en iets betekenen in de wereld.”
“Wat goed dat je dat wilt en durft!”
“Helemaal zeker weet ik het nog niet, hoor.”
“Gelukkig heb je nog een jaar om erover na te denken en kan je er met je mentor over doorpraten.”
“Ik bid er ook voor.”

Die zin zet me stil. “Ik bid ervoor.” Ik voel me geraakt door het verantwoordelijkheidsbesef en vertrouwen van deze leerling. Want dat laat David mij in deze vijf minuten zien. Verantwoordelijkheid nemen waar je kan en durven vertrouwen in onzekerheid. Als dat nu eens de basis zou zijn in ons werk. In de politiek. Bij het besturen van scholen. Als schoolleider. Ik leer meer van deze jongen dan hij van mij vanochtend in deze gang.

We nemen afscheid met een boks. Verantwoordelijkheid en vertrouwen. Ik draag de woorden met een glimlach met me mee. Het is als een lied in de morgen. Een psalm. Van David. Ook in onzekere tijden.